Chile to kraj wąski, długi (4300 km, od Peru do Cieśniny Magellana), a przy tym oszałamiający różnorodnością pejzaży. Wciśnięty między wybrzeże oceanu i pasmo Andów, kryje najbardziej jałową pustynię na świecie, drugi co do wysokości szczyt górski Ameryki Południowej i drugie co do wielkości jezioro. Wyciągnięty niczym igła skrawek lądu pokrywa ponad 50 czynnych wulkanów. Z północy na południe ciągnie się popularny „szlak gringo”. Aby poznać prawdziwą naturę kraju, warto jednak zboczyć z utartych ścieżek: na bezkresne puste plaże przy miastach, do rzadziej odwiedzanych parków czy niewielkich osad w Patagonii. Stolicą kraju jest dynamicznie rozwijające się Santiago, pełne wyśmienitych restauracji i wieżowców wyglądających jak miniaturki na tle Andów. Miasto, pełne chaosu i smogu, dostarcza atrakcji na parę dni. Po Chile podróżuje się bardzo łatwo i przyjemnie: instytucje publiczne funkcjonują jak należy, autobusy i pociągi kursują z prawie idealną punktualnością, a bogactwo owoców morza i światowej klasy wina dostarczają rozkoszy podniebieniu. Poszukiwacze przygód z pewnością docenią zalety Wyspy Wielkanocnej (Rapa Nui) oraz Wyspy Robinsona Crusoe, na której nawet największy mieszczuch może poczuć się przez moment jak rozbitek.

Informacje ogólne o Chile

Chile (powierzchnia – 756,9 tys. km kw., ludność – 15,5 mln) leży w południowo-zachodniej części Ameryki Południowej nad Oceanem Spokojnym. Stolica – Santiago. Ustrój – republika. Podział administracyjny –  13 regionów. Język urzędowy – hiszpański. Waluta – peso chilijskie. Strefa czasowa: GMT -4.
Bogactwa naturalne: rudy miedzi, manganu, cynku, molibdenu i żelaza, ropa naftowa, gaz ziemny, węgiel kamienny. Główne gałęzie przemysłu: spożywczy (m.in. winiarski), włókienniczy, chemiczny, hutnictwo. Najważniejsze rośliny uprawne: buraki cukrowe, pszenica, kukurydza, ziemniaki, jęczmień, owies, ryż, żyto, fasola, winorośl.
Ponad 30% spośród 15,1 mln obywateli Chile zamieszkuje Gran Santiago, czyli stolicę wraz z rozległymi przedmieściami. Większość Chilijczyków to Metysi o hiszpańskich korzeniach, ale swój ślad zostawili tu także Irlandczycy i Anglicy. Po 1848 r. w leżącym na południu Los Lagos osiedliło się wielu imigrantów z Niemiec, później pojawili się przybysze z Francji, Włoch, Chorwacji oraz Palestyny. Ponad 900 tys. ludności stanowią Indianie Mapucze lub przyznający się do tych korzeni. (Nazwa Mapucze wywodzi się ze słowa mapu, oznaczającego ziemię, oraz che – ludzie; dawniej nazywano ich Araukanami). Północ ciągle zamieszkują ludy Ajmarów i Atacameńo (ok. 20 tys.), uprawiające terasy przedgórza Andów i wypasające na altiplano lamy i alpaki. Na Wyspie Wielkanocnej żyje ok. 2 tys. Rapa Nui o polinezyjskich korzeniach. Ponad 90% Chilijczyków to katolicy, większość z pozostałych wyznaje protestantyzm.
Pustynne rejony północy to ojczyzna kaktusów „kandelabrów”. Rosną one w sporej odległości od siebie, co zapewnia im maksymalną absorpcję wilgoci z mgły (camanchaca). Żyją tu lamy guanako, wigonie (wikunie), lamy, alpaki, strusie nandu oraz vizcacha (dziki pobratymiec szynszyli). W Parku Narodowym Lauca występują liczne gatunki ptactwa – od andyjskich mew i ogromnych łysek po trzy gatunki flamingów.
Andyjską część kraju Araukanów porastają wielkie lasy araukarii (Araucaria araucana; po hiszpańsku pehuén), cyprysów i buków, a jeszcze dalej na południe występują drzewa o nazwie alerce, spokrewnione z rosnącymi na półkuli północnej sekwojami.
Porastająca Chiloé i Aisén nalca to największa na świecie roślina trawiasta; z pojedynczej łodygi wyrastają ogromne liście. W pewnej odległości od północno-zachodniego wybrzeża Chiloé znajduje się kolonia pingwinów Humboldta i Magellana.
Wschodnie równiny Magallanes i Tierra del Fugo to bezkresne, porośnięte trawą sawanny. W rezerwacie Tamango niedaleko Cochrane żyje największe skupisko płochliwych jeleni andyjskich (huemul). Południowe krańce Chile zajmuje Park Narodowy Torres del Paine, który zamieszkują m.in. dzikie patagońskie lamy guanako (objęte ochroną), strusie nandu, górskie gęsi caiquenes i kilka gatunków lisów.

Klimat: Kiedy jechać do Chile?

Północne Chile można odwiedzać o dowolnej porze roku. Wysoko w górach i w mglisty poranek nawet latem powinno się mieć ze sobą ciepłe ubranie. Styczeń i luty są deszczowe, dlatego dotarcie do niektórych miejsc może być utrudnione.
Do Santiago i środkowego Chile najlepiej przybyć podczas jesiennych zbiorów winogron (IX–IV). Od grudnia do końca lutego w Santiago panują potworne upały i smog. Ośrodki narciarskie działają od czerwca do października.
Atrakcje przyrodnicze, takie jak Patagonia czy Los Lagos, najlepiej poznawać latem (X–IV), chociaż deszcz może spaść zawsze. Im dalej na południe, tym większa siła wiatru. Ważne jest, by zabrać ze sobą różne środki ochrony przed słońcem – kapelusze, okulary, kremy z filtrami itp. Planując biwakowanie w Patagonii, lepiej spakować śpiwór z włókien syntetycznych.W całym Chile, łącznie z wyspami, okres od 15 XII do 15 III stanowi szczyt sezonu, co oznacza wyższe ceny, zatłoczone kwatery, tłumy turystów (również Chilijczycy udają się wtedy w podróż) i nadkomplet pasażerów w samolotach i autobusach.

Podróż tam

Do Chile latają samoloty wielu przewoźników. Z Polski podróżuje się z jedną lub dwiema przesiadkami w Europie.

Na granicy

Polaków, którzy nie planują pobytu dłuższego niż 90 dni, nie obowiązują wizy.